در پی تصویب برنامۀ گمانه‌زنی باستانشناختی به منظور تعیین عرصه و پیشنهاد حریم تپه ستران شهر آجین (آژین) در شهرستان اسد آباد همدان این برنامه با مجوز پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری به مرحله اجرا درآمد.
به گزارش نشریه الکترونیک جهان گردش– روابط‌عمومی پژوهشگاه میراث‌فرهنگی و گردشگری، امیر بهرامی سرپرست هیئت باستان‌شناسی با اعلام این خبر و با بیان‌اینکه تپه ستران آجین (آژین) در استان همدان، شهرستان اسدآباد، بخش پیرسلمان و در شمال‌شرقی شهر آجین واقع شده تصریح کرد: این محوطۀ باستانی در تاریخ 10/11/1383 با شماره 11358 در فهرست آثار ملي به ثبت رسيده و از بخش شرقی تپه یک جاده آسفالت به سمت روستاهای دهستان کُلیایی عبور می‌کند. ضلع شمالی و غربی تپه نیز توسط منازل مسکونی محصور شده و در ضلع جنوبی تپه نیز ساختمان شهرداری آجین قرار گرفته است.
سرپرست هیئت باستان‌شناسی اظهارکرد: محوطه باستانی ستران آجین (آژین) در محدوده بافت شهری قرار گرفته است و با توجه به فعالیت‌های عمرانی شهری در معرض تهدید و نابودی قرار دارد. این محوطه از یک سو به دلیل احاطۀ آن توسط منازل مسکونی تبدیل به زباله‌دانی شده و از سوی دیگر ساخت و سازهای جدید شهری باعث از بین رفتن بخش‌هایی از تپه شده و نهشته‌ها و آثار معماری تپه را تخریب کرده است.
بهرامی گفت: ضرورت اقدامات پیشگیرانه در راستای حفاظت از این تپه در اولین اقدام مؤثر، مشخص کردن محدودۀ عرصه و پیشنهاد حریم آن است تا وضعیت حریم آن روشن شود تا ادارات مختلف برنامه‌های عمرانی و خدماتی خود را با توجه به وضعیت موجود اثر و با هماهنگی میراث‌فرهنگی و رعایت ضوابط عرصه و حریم این محوطۀ باستانی به اجرا درآورند.
سرپرست هیئت باستان‌شناسی افزود: ارائۀ طرح حفاظتی و همچنین مجاب کردن ارگان‌های دولتی از جمله فرمانداری و شهرداری شهرستان بهمنظور مساعدت در جلوگیری از تعرض بیشتر به تپه و همچنین پاکسازی سطح تپه از نخاله و زباله بسیار ضروری است.
این باستان‌شناس اظهار کرد: پژوهش میدانی باستانشناختی تعیین عرصه و پیشنهاد حریم تپه ستران آجین با ایجاد 20 گمانه به ابعاد 5/1×5/1 متر در اطراف محوطه و کاوش آنها بر اساس لایه‌بندی طبیعی نهشته‌ها انجام شد. عمق کاوش در گمانه از 5/1 تا 3 متر متغیر است. بر اساس نتایج حاصل از این برنامۀ میدانی، مشخص شد که عرصۀ واقعی این محوطه حدود 5/1 هکتار است.
گفتنی است، قدیمیترین بقایای استقراری تپه ستران آجین مربوط به هزارۀ چهارم قبل از میلاد است. این محوطه در دورانهای تاریخی و اسلامی نیز مورد استفادۀ مردمان بوده است.
بدون دیدگاه