دربارة چیستی و نوع استقرار در محوطه 106 محدودة آبگیر سد چم‌شیر در عصر ساسانی، با توجه به کیفیت ساختارهای معماری، چشم‌انداز جغرافیایی پیرامون محوطه و وجود دو استودان در صخره‌های جنوبی مشرف به محوطه، می‌توان فرضیه‌های استقرار فصلی زمستانی، تفرّج‌گاه یا یک دسکرة ساسانی را مطرح کرد.
به گزارش نشریه الکترونیک جهان گردش به نقل از روابط‌عمومی پژوهشگاه میراثفرهنگی و گردشگری، سعید امیرحاجلو استادیار گروه باستان‌شناسی دانشگاه تربیت مدرس که یکشنبه همزمان با هفته پژوهش در نشست تخصصی باستان‌شناسی سخن می‌گفت با اعلام این خبر تصریح‌کرد:کاوش محوطه تاریخی شماره 106 در محدودة آبگیر سد چم‌شیر در شهرستان گچساران در قالب طرح ارتباط با جامعه و صنعت و بر اساس تفاهم‌نامه‌ای میان دانشگاه تربیت مدرس و پژوهشگاه میراثفرهنگی به انجام رسید و فاز میدانی آن با هدف «نجات‌بخشی و مستندنگاری شواهد باستان‌شناختی منقول و غیرمنقول به منظور شناخت ویژگی‌های فرهنگی، تبیین کاربری‌ها، گاهنگاری و حفاظت از آثارِ قابلِ حفاظت محوطه» به اجرا در آمد.
این باستان‌شناس افزود: در فاز کتابخانه‌ای و نظری، مطالعاتی با هدف «تبـیین اهمیت و جایگاه محوطه در سلسله مراتبِ استقرارهای نواحی پیرامون رودخانه زهره و تبیین الگوهای معیشت جوامع محلی در این ناحیه در دوران ساسانی و اسلامی» در دست انجام است و بر اساس تفاهم‌نامه فوق، تا اردیبهشت 1402 در جریان خواهد بود.
سرپرست هیئت باستان‌شناسی کاوش محوطه تاریخی شماره 106 در محدودة آبگیر سد چم‌شیر در شهرستان گچساران اظهارکرد: در مطالعات فاز میدانی و کاوش محوطه 106، شواهدی از جمله ساختارهای معماری سنگی، قطعات سفال دوران ساسانی تا سده‌های میانی اسلامی، اشیاء سنگی و شیشه‌ای شناسایی و مستندنگاری شد.
او خاطرنشان‌کرد: بر پایه تقدّم و تأخر ساختارها، عمق پیدایش ساختارها، شیوه ساخت و ساز، اختلاف پهنای دیوارها، نوع مصالح و مواد فرهنگی در لایه‌های هم‌سطح، به نظر می‌رسد نخستین دوره معماری در این محوطه، متعلّق به دوره ساسانی است که بازسازی‌هایی را در دو فاز نشان می‌دهد و ساختارهایی منظم با قلوه‌سنگ، ملات گچ و اندود گچ شکل گرفته است.
استادیار گروه باستان‌شناسی دانشگاه تربیت مدرس گفت: دربارة چیستی و نوع استقرار در محوطه 106 در عصر ساسانی، با توجه به کیفیت ساختارهای معماری، چشم‌انداز جغرافیایی پیرامون محوطه و وجود دو استودان در صخره‌های جنوبی مشرف به محوطه، می‌توان فرضیه‌های استقرار فصلی زمستانی، تفرّج‌گاه یا یک دسکرة ساسانی را مطرح کرد.
او خاطرنشان‌کرد: اما پس از آن، جوامع نیمه‌یکجانشین در سده‌های میانی اسلامی، به ساخت‌وساز روی دیوارهای کهن‌تر اقدام کرده‌اند. ساختارهای سنگی با ملاط گل، چیدمان نامنظم‌تر و پهنای متغیر دیوارها به این دوره از استقرار تعلّق دارند.
بدون دیدگاه