نگاهی اجمالی به تاریخچه آموزش(بخش اول)

✔جواد رجبی

کارشناس ارشد مدیریت و مدرس هتلداری

نشریه الکترونیک جهان گردش- آموزِش فرایند تسهیل یادگیری، یا کسب دانش، مهارت، ارزش، اخلاق، اعتقادات و عادت‌ها است.
روش‌های آموزش شامل: تدریس(تئوری)، آموزش عملی(اجرا یا سمیئتاتر)، داستان گویی(تفسیر موضوع بر اساس مثال)، بحث و پژوهش(پرسش و پاسخ یا بررسی چالش های مرتبط)هدایت شده‌است.
آموزش غالباً تحت راهنمایی مربیان
انجام می‌شود، اگر تئوری باشد، نت برداری می شود، اگر عملی باشد در ذهن ثبت می شود.
آموزش می‌تواند در شرایط رسمی(آموزشگاهی) یا غیر رسمی (خصوصی) انجام شود و هر تجربه‌ای که تأثیر شکل‌دهی بر نحوه اندیشه،
احساس یا عمل فرد داشته باشد، می‌تواند نوعی آموزش تلقی شود.
(متودولوژی تدریس را تعلیم و تربیت می‌نامند.)
فرایند آموزش، از پیدایش انسان بر زمین آغاز شده و به باور برخی ها از نظر قدمت دومین پیشه انسان‌ها بوده‌است.
انسانی‌های وجود نداشته که اهمیت و مرکزیت آموزش را رد کند. در جوامع بدوی، آموزش رسمی به شکل امروزی آن وجود نداشت. در واقع در تمامی فعالیت‌های روزمره بزرگ تر ها نقش مربیان را بازی می‌کردند و همه جا کلاس درس بود. انباشتگی دانش در طول زمان باعث شد که یک نفر بزرگ تر نتواند بر تمامی آن مسلط شود. راه حلی که جامعه برای این مشکل پیدا کرد آموزش به نوع رسمی بود،
مدارسی تشکیل شد و متخصصینی در آن‌ها به گونه‌ای مفید به انتقال فرهنگ و دانش موجود کمک می‌کردند.

شروع آموزش به نحوه مدرن در ایران با تأسیس مدرسه دارالفنون در تهران و به همت امیر کبیر رقم خورد. با رشد افزایشی جوامع و زیاد شدن پیچیدگی‌های آن، آموزش رسمی به عهده مؤسسات خاصی واگذار شد. به علاوه ماهیت آموزش نیز کم‌کم تغییر کرد، آموزش کمتر و کمتر به زندگی روزمره افراد ارتباط پیدا می‌کرد، دانش به صورت خیلی فشرده درآمده و این امر به دانش آموختگان این توانایی را می‌داد که از فرهنگی که در آن به دنیا آمده‌اند فراتر رفته و چیزهایی را یاد بگیرند که هرگز نمی‌توانستند توسط تجربه مستقیم یا تقلید از افراد بزرگ تر بیاموزند.

فرایند آموزش امروزه یکی از پایه‌های اساسی پیشرفت جامعه‌ها شده‌است و اهمیت روزافزونی پیدا کرده‌است و این خود باعث این شده که کتاب‌ها و تحقیقات زیادی در زمینه اهداف، محتوا و نحوه بهینه تدریس انجام شود. در دوران مدرن، شاهد شکوفایی فلسفه آموزش و نظریات تعلیمی هستیم و هر مربی با توجه به شرایط دانش آموختگان کلاسش از شیوه‌های مختلف آموزشی استفاده می‌کند. موسسات و آموزشگاه ها روز به روز بیشتر شد و هر کدام در زمینه های خاصی رشته های به خصوصی را آموزش می دادند که اغلب این آموزش ها فقط به صورت تئوری و ترمیک بود. هر ارگان شرکت،موسسه و یا هتل هایی که احساس می کردند، کارمندان یا پرسنل شان نیاز به آموزش دارند آن‌ها را به موسسات و آموزشگاه ها معرفی می کردند تا از علوم جدید مرتبط با کارشان بهره ببرند. اما بعد از مدتی انگیزه ها به مرور جهت آموزش کمرنگ شد و متاسفانه هیچ شخصی پیگیر دلایل این کمرنگی نشد و گاها در جلساتی که برگزار می شد، فقط اعلام می کردند که آموزشها نتایج مطلوبی ندارند. اما چرا آموزش نتوانست به نتیجه مطلوب برسد؟یکی از مهم ترین دلایلش این بود که مربیان اطلاعات شان را دیربه دیر به روز رسانی می کردند و خیلی از آموزش ها می بایست به صورت عملی برگزار می شد تا در دل و جان پرسنل و کارمندان بنشیند.
تاریخچه مبحث آموزش از خیلی گذشته ها وجود داشته است
(از دوره مادها حدود هفتصد سال پیش از میلاد)
اما چرا در دنیا امروز که پیشرفت علم، تکنولوژی، ارتباطات،
علوم مختلف و… بیشتر شده و تمام جوامع سعی در پیشرفت روز افزون و به روز رسانی مجموعه هایشان می کنند و آموزش را سرلوحه کارشان و حتی سرمایه گذاری هایشان قرار می دهند، در کشورمان به این موضوع توجه محسوسی نمی شود و حتی گارد های متفاوتی هم مشاهده می شود،

در صورتی که لازمه اجرا و انجام هر کاری در هر ارتباطی آموزش است و همه می دانیم که آموزش اصولی هزینه نیست بلکه نوعی سرمایه گذاری و حفظ ازآن سرمایه هست و بهترین نوع آموزش که در بیشتر صنوف بالاخص هتل ها تست خوب داشته و نتیجه آن نیز مطلوب بوده است،
آموزش سمیئتاتر می باشد که این تئاتر بین مربی و پرسنل هر مجموعه با امکانات و تجهیزات هر مجموعه و در مکان همان مجموعه اجرا می شود.
به امید روزی که سرمایه گذاران بزرگوار در پروپوزال های سرمایه گذاری شان بحث مهم آموزش هم تعریف شده باشد.

به امید سرافرازی پرچم آموزش برای تمام صنوف.

ادامه دارد …

J.80_rajabi@

faalanegardeshgari@

jahanegardesh@