سال ۱۲۴۶ شمسیـ یعنی ۱۵۵ سال پیشـ خیابانی که امروز به نام شوش معروف است، به عنوان خندق انتهایی شهر طهران انتخاب شد تا دروازههای جدید شهر، در قسمت جنوبی پایتخت شکل بگیرند. پس از چند سال، وسعت تهران با گسترش ۱۵۰ درصدی از ۱۲ به ۳۱کیلومتر مربع رسید تا برای سیل مهاجران، جای پذیرایی داشته باشد.
به گزارش نشریه الکترونیک جهان گردش به نقل از برترین ها: تهران امروز را نگاه نکنید که اندازه برخی کشورهای دنیا وسعت و جمعیت دارد، زمانی که هنوز «ط» داشت، آنقدر کوچک بود که مردمانش یکدیگر را میشناختند، اما از همان زمان پادشاهان قاجار که تصمیم گرفتند شهر را بزرگ کنند، بسیاری از مردم دست زن و بچه خود را گرفتند، روستاهای با صفای خود را رها کردند و به تهران آمدند. جمعیت که زیاد شد، شاه قاجار دستور داد که وسعت تهران را زیادتر کنند، آن زمان مرزهای شهر با خندق و دروازه تعیین میشد، به همین دلیل بود که زمان ناصرالدین شاه، مرز تهران به خیابان شوش کشیده شد تا وسعت شهر بیشتر شود. بخشی از این مطالب برگرفته از کتاب «طهران قدیم» جعفر شهری وقایع نگاری ایامی است که مرز تهران از خیابان مولوی به خیابان شوش تهران آمد و پایتخت قد کشید!
ساخت خندق ۴سال طول کشید
ساخت این خندق و دروازههای جدید ۴ سال به طول انجامید و خاک آن را در محل خندق سابق تخلیه کردند تا خیابانهای جدید شکل بگیرند. خندق جدید ۵ متر و ۲۰ سانت عمق داشت و عرض آن ۹ تا ۱۰ ذرع بود. «روزنامه دولتی» در نهم شعبان همان سال، در باره چگونگی شکلگیری این خندق چنین نوشت: «چون این اوقات در شهر طهران وسعتی که درخور جمعیت دارالخلافه باهره باشد، نبود و مردم غالباً بر حسب ضرورت در خارج اطراف شهر سکنی کرده بودند، رأی معدلتآرای خسروانی اقتضا فرمود که وسعت مکانی در ولایت برای رعیت حاصل آید، لهذا امر قدر قدرت به نفاذ پیوست که شهر طهران را از سمت دروازه شمیران یک هزار و هشتصد ذرع و از سه جانب دیگر از هر طرف یک هزار ذرع وسعت دهند تا مردم به فراغت در شهر زندگانی توانند نمود و چون این امر از مهمات مهام و معظمات امور بود، انجام آن را به عهده کفالت و کفایت مستوفیالممالک ـ وزیر مالیهـ و مباشری میرزا عیسیـ وزیر دارالخلافهـ مفوض و محول فرمودند تا در این کار بزرگ که خدمت دولت و ملت است، بهطوری خوب اقدام نموده و به نحو اَتم به اتمام رسانند و چند نفر از مهندسان ماهر را نیز مأمور در تعیین حدود و طول و عرض خندق آن فرمودند و مقرر شد که به قسمی حفر نمایند که برای مترددین معبر نباشد و شهر از آفت سیل مصون و محروس بماند.»
مراسم کلنگزنی حفر خندق با کلنگ نقره
سران مملکت در روز یکشنبه یازدهم شعبان ۱۲۸۴ هجری قمری دور هم جمع شدند تا کلنگ حفر خندق شوش را به زمین بکویند، ناگهان ناصرالدین شاه قاجار از راه رسید و اعلام کرد که قصد دارد شخصاً این کار را انجام دهد، کلنگ نقره مخصوص شاه را از دربار آوردند و روی سینی مخصوص نقره، مقابل شاه گرفتند. روزنامه دولتی، داستان آن روز را اینگونه تعریف میکند: «کلنگ را به حضور مبارک آورد. به دست مبارک کلنگی بر زمین زد و نایبالسلطنه کلنگی دیگر زده، بعد مأمورین کار مشغول به حفر خندق شدند و انشاءالله به سلامت وجود همایون و اقبال دولت روزافزون که قرون بیشمارش در پی باد، موافق تعهد وزیر دارالخلافه در سه سال سمت اتمام خواهد یافت و دور این شهر تخمیناً ۳ فرسخ و نیم خواهد شد و مشتمل بر دوازده دروازه. قبله عالم به مستوفیالممالک فرمودند بعد از این، این شهر؛ شهر ناصره موسوم نموده و بر روی سکهها ضرب دارالخلافه ناصره نقش گردد …»
به این مهم پی ببریم.
خیابان شوش، نیم قرن قبل چه شکلی بود؟
در این سالها، به رغم آنکه خیابانهای شهید رجایی (آرامگاه) و فداییان اسلام (رزمآرا) شکل گرفته بودند، اما تا چشم کار میکرد، اراضی لمیزرع و یا رها شده بسیاری دیده میشد و تک و توک در برخی از آنها، سبزی و صیفیجات میکاشتند.
در دهه ۱۳۵۰، این خیابان قدری سروسامان پیدا کرد، اما همچنان خالی از سکنه لازم و کافی بود و با ساخت بیمارستان در تقاطع خیابان یخچال (خانیآباد سابق و تختی فعلی)، کم و بیش به آن رونقی دادند و احداث ۲ کارخانه وسایل برقی از سوی آلمانیها در سمت شرقی چهارراه خانیآباد، موجب شد تعدادی کارگر به این سمت و سو آمده و با ساختن کارخانههای متعدد روغنکشی، چیتسازی، انبار و سیلوی گندم و … اراضی پایین دست خیابان شوش، رفتهرفته آباد شدند و با تخریب میدان بار امینالسلطان و تبدیل آن به فضای سبز ، محله شکل و شمایل جدیدی طی دو دهه گذشته پیدا کرد.
اگر گذرتان به حدفاصل چهارراه خانیآباد تا شوش افتاد، نظری به ساختمانها و گاراژهای باربری این ناحیه بیندازید تا دریابید چگونه برخی از آنها، با آنکه ظرف یکی دو هفته ساخته شدند، هنوز هم سرپا هستند، داستان غریبیدارد تاریخچه تهران ما!
تصویری از نقشه نایاب و زیرخاکی از تهران قدیم
/منبع همشهری آنلاین
بدون دیدگاه